เมื่อมีคนประกาศขออาสาสมัครการ์ดอาสา ทันทีที่ประกาศ ใครต่อใครรอบๆตัวฉันก็ก้าวออกไป เราไม่มีอุปกรณ์อะไรเลย มีเศษผ้าสีฟ้าเล็กๆ ให้แจกจ่ายกันให้รัดไว้ที่แขนบ้าง ข้อมือบ้าง ทั้งผู้หญิง ทั้งผู้ชาย พวกเขาเหล่านั้นกำลังก้าวออกไป
ใครลงชื่อแล้วก็นั่งลงบนพื้นถนน บางคนโทรศัพท์หาปลายสาย บางคนหยิบข้าวกล่องมากิน พวกเขากล้ายิ่งกว่านักรบใดๆที่ฉันเคยเห็นในทีวี
ท่าม กลางเสียงปัง ตู้ม ของสามเหลี่ยมดินแดง ด้านในนั้น ฉันก็ไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง แต่หลายวันที่ผ่านมา มีแต่การหามคนเจ็บ และ คนตาย ออกมา
จะร้องไห้ พวกเขาไม่กลัว พวกเขายังคงอาสากันไป นักสู้ภาคประชาชน มือเปล่า กลับกล้าหาญจนฉันอยากจะร้องไห้
หนึ่งเดือนที่แล้ว 17 พค 53 ท่ามกลางเสียงปังๆ ของอีกฟากฝั่งนึงสามเหลี่ยมดินแดง ฉันกับเพื่อนอยู่ตรงอนุสาวรีย์ชัยมาเป็นเวลา 3 วันแล้ว วันนี้มีใครซักคนเอาสติ๊กเกอร์ "stop killing people" และ "หยุดฆ่าประชาชน" มาแจก มีภาพเหตุการณ์ที่ใครอีกหลายคนเอามาแปะตามเสา แล้วในตอนค่ำก็เป็นเวลาที่เศร้าที่สุด เมื่อมีการรับสมัครการ์ดอาสา ...หลายๆคนก้าวออกไปลงชื่อ บางคนหยิบโทรศัพท์มือถือโทรหาทางบ้าน ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาจะเข้าไปตรงที่ทหารซุ่มยิงอยู่หรือเปล่า ฉันไม่กล้าแม้แต่จะถ่ายรูปพวกเขาตรงๆ ฉันกลัวว่าจะจำหน้าพวกเขาได้ มันเหมือนอยู่ในสนามรบที่เราสังหรณ์ใจว่าอาจจะแพ้ แต่การ์ดอาสาหลายๆคนก็ยังก้าวออกไปลงชื่อแล้วนั่งลงกินข้าว เตรียมตัวเข้าไปสู่สมรภูมิ
"ใคร ยังไม่ได้กินข้าว มากินข้าวให้อิ่ม ๆ นะครับ ๆ" ยังจำประโยคนั้นได้
บทความ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น